کد مطلب:152492 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:272
شفا یافتن
از جمله آثار و بركات قطعی تربت پاك سیدالشهدا (ع) شفا بودن آن برای دردهاو آلام انسان است. روایاتی كه دلالت بر این امر دارند به سه دسته تقسیم می شوند:
دسته اول: روایاتی است كه شفا بودن را برای تربتی كه از خود قبر شریف برداشته شود مخصوص كرده است، چنانكه امام صادق (ع) فرمود: «به درستی كه نزد سر حسین (ع) تربت سرخی است كه شفای هر دردی غیر از مرگ می باشد». [1] .
دسته دوم: روایاتی است كه با تعبیرات مختلف توسعه ای از بیست ذراع تا پنج فرسخ و یا ده میل را برای آن قائل است. چنانكه امام صادق (ع) فرمود: «حریم مزار حسین (ع) پنج فرسخ از چهار جانب قبر است». [2] .
دسته سوم: روایاتی است كه به طور مطلق جنبه شفا بودن تربت را مطرح نموده اند. چنانكه امام صادق (ع) فرمود: «خاك مزار امام حسین (ع) برای هر دردی شفاست». [3] .
تا شفا بخشد روان و جسم هر بیمار را
در حریم وصل خود خاك شفا دارد حسین
و نیز امام رضا (ع) فرمود: «خوردن گل، مانند خوردن مردار و خون و گوشت خوك، حرام است مگر گل مزار حسین (ع)، بدرستی كه در آن شفای هر درد و امنیت از هر ترسی است». [4] .
حكایت: عالم زاهد پرهیزگار حجةالاسلام و المسلمین مرحوم آقای حاج شیخ محمد حسن عالم نجف آبادی قدس سره نقل فرمودند: «من در زمان مرجعیت مرحوم آیة الله آخوندی خراسانی (ره) كه در نجف اشرف مشغول تحصیل بودم مریض شدم و این بیماری مدتی طول كشید و پرستاری مرا بعضی از طلاب در همان حجره مدرسه بر عهده داشتند. پس از چندی بیماری من به قدری شدید شد كه اطبا از شفا یافتنم مأیوس شدند و دیگر برای معالجه ام نیامدند، و من در حال تب شدید گاهی بیهوش می شدم و گاهی به هوش می آمدم.
یكی از رفقا كه مرا پرستاری می كرد شنیده بود كه عالم زاهد مرحوم آیة الله آقای حاج علی محمد نجف آبادی قدس سره مقداری از تربت اصلی حضرت سیدالشهدا (ع) را دارد. او به منزل معظم له رفته و از وی خواسته بود كه قدری از آن تربت را بدهد كه به من بخورانند تا شفا یابم. ایشان فرموده بود: من به قدر یك عدس تربت دارم و آن را گذاشته ام كه بعد از مرگم در كفنم بگذارند. آن آقا ناراحت شده و گفته بود: حالا كه ما از همه جا مأیوس شده و به شما پناه آورده ایم شما هم از دادن تربت خودداری می كنید؟ این بیمار در حال احتضار است و می میرد.
مرحوم آیة الله آقای حاج علی محمد، دلش به حال بیمار سوخته و قدری از آن تربت كه از جان خودش عزیزترش می داشت به آن شخص داده بود. تربت را با آب مخصوصی كه وارد شده در آب حل كرده و به حلق من ریخته بودند. من كه در حال بیهوشی به سر می بردم، ناگهان چشمان خود را باز كرده و دیدم رفقا اطراف بسترم نشسته اند، خوب دقیق شدم و آنان را شناختم و قصه تربت را كه به حلقم ریخته بودند برایم شرح دادند.
كم كم در خود احساس نیرو و نشاط كردم و حركتی به خود داده نشستم، دیدم نشاط بیشتری دارم برخاستم و ایستادم، و چون یقین كردم كه به بركت ترتبت مقدس امام حسین (ع) شفا یافتم حال خوشی پیدا كردم و به رفقا گفتم: از شما خواهش می كنم كه از حجره بیرون بروید، چون می خواهم زیارت عاشورا را بخوانم رفقا از حجره بیرون رفتند و من درب حجره را بستم و بدون احساس ضعف با آن حال خوشی كه قابل و صف كردن نیست مشغول خواندن زیارت حضرت سیدالشهدا (ع) شدم». [5] .
آری، شفای بیماران به وسیله تربت آن حضرت یكی از بركاتی است كه خداوند متعال در عوض شهادت امام حسین (ع) به وی عطا فرموده است.
تربتت راز شفای همه درد است حسین
تن و جان را نبود مثل تو آگاه طبیب
دسته اول: روایاتی است كه شفا بودن را برای تربتی كه از خود قبر شریف برداشته شود مخصوص كرده است، چنانكه امام صادق (ع) فرمود: «به درستی كه نزد سر حسین (ع) تربت سرخی است كه شفای هر دردی غیر از مرگ می باشد». [1] .
دسته دوم: روایاتی است كه با تعبیرات مختلف توسعه ای از بیست ذراع تا پنج فرسخ و یا ده میل را برای آن قائل است. چنانكه امام صادق (ع) فرمود: «حریم مزار حسین (ع) پنج فرسخ از چهار جانب قبر است». [2] .
دسته سوم: روایاتی است كه به طور مطلق جنبه شفا بودن تربت را مطرح نموده اند. چنانكه امام صادق (ع) فرمود: «خاك مزار امام حسین (ع) برای هر دردی شفاست». [3] .
تا شفا بخشد روان و جسم هر بیمار را
در حریم وصل خود خاك شفا دارد حسین
و نیز امام رضا (ع) فرمود: «خوردن گل، مانند خوردن مردار و خون و گوشت خوك، حرام است مگر گل مزار حسین (ع)، بدرستی كه در آن شفای هر درد و امنیت از هر ترسی است». [4] .
حكایت: عالم زاهد پرهیزگار حجةالاسلام و المسلمین مرحوم آقای حاج شیخ محمد حسن عالم نجف آبادی قدس سره نقل فرمودند: «من در زمان مرجعیت مرحوم آیة الله آخوندی خراسانی (ره) كه در نجف اشرف مشغول تحصیل بودم مریض شدم و این بیماری مدتی طول كشید و پرستاری مرا بعضی از طلاب در همان حجره مدرسه بر عهده داشتند. پس از چندی بیماری من به قدری شدید شد كه اطبا از شفا یافتنم مأیوس شدند و دیگر برای معالجه ام نیامدند، و من در حال تب شدید گاهی بیهوش می شدم و گاهی به هوش می آمدم.
یكی از رفقا كه مرا پرستاری می كرد شنیده بود كه عالم زاهد مرحوم آیة الله آقای حاج علی محمد نجف آبادی قدس سره مقداری از تربت اصلی حضرت سیدالشهدا (ع) را دارد. او به منزل معظم له رفته و از وی خواسته بود كه قدری از آن تربت را بدهد كه به من بخورانند تا شفا یابم. ایشان فرموده بود: من به قدر یك عدس تربت دارم و آن را گذاشته ام كه بعد از مرگم در كفنم بگذارند. آن آقا ناراحت شده و گفته بود: حالا كه ما از همه جا مأیوس شده و به شما پناه آورده ایم شما هم از دادن تربت خودداری می كنید؟ این بیمار در حال احتضار است و می میرد.
مرحوم آیة الله آقای حاج علی محمد، دلش به حال بیمار سوخته و قدری از آن تربت كه از جان خودش عزیزترش می داشت به آن شخص داده بود. تربت را با آب مخصوصی كه وارد شده در آب حل كرده و به حلق من ریخته بودند. من كه در حال بیهوشی به سر می بردم، ناگهان چشمان خود را باز كرده و دیدم رفقا اطراف بسترم نشسته اند، خوب دقیق شدم و آنان را شناختم و قصه تربت را كه به حلقم ریخته بودند برایم شرح دادند.
كم كم در خود احساس نیرو و نشاط كردم و حركتی به خود داده نشستم، دیدم نشاط بیشتری دارم برخاستم و ایستادم، و چون یقین كردم كه به بركت ترتبت مقدس امام حسین (ع) شفا یافتم حال خوشی پیدا كردم و به رفقا گفتم: از شما خواهش می كنم كه از حجره بیرون بروید، چون می خواهم زیارت عاشورا را بخوانم رفقا از حجره بیرون رفتند و من درب حجره را بستم و بدون احساس ضعف با آن حال خوشی كه قابل و صف كردن نیست مشغول خواندن زیارت حضرت سیدالشهدا (ع) شدم». [5] .
آری، شفای بیماران به وسیله تربت آن حضرت یكی از بركاتی است كه خداوند متعال در عوض شهادت امام حسین (ع) به وی عطا فرموده است.
تربتت راز شفای همه درد است حسین
تن و جان را نبود مثل تو آگاه طبیب
[1] كامل الزيارات، ابن قولويه، ص 272.
[2] مكارم الاخلاق، طبرسي، ج 1 ص 360.
[3] كافي، مرحوم كليني، ج 1 ص 360.
[4] تهذيب الاحكام، شيخ طوسي، ج 6 ص 74.
[5] نقل از كتاب «سيد الشهدا» آيت الله شهيد دستغيب، ص 166.